پیشداوری و قضاوت؛ دلش نمی خواهد نادیده قضاوت کند  

می گوید: حروفش خیلی ریزند. عینکم را در خانه جا گذاشته ام و نمی توانم بخوانم.

سرگردان هم عینک مطالعه اش را نیاورده و از مرد عذرخواهی می کند.

مرد می گوید: خوب! فکرمی کنم بهتر است آگهی را فراموش کنم. اما میل دارد گفت و گو را ادامه دهد. و می گوید: فقط دید ما دو نفر نیست. دید خدا هم تار است. نه اینکه پیر شده بلکه چون خودش اینطور می خواهد. این طوری وقتی یکی از مقربانش اشتباهی می کند درست نمی بیند. و چون دلش نمی خواهد نادیده قضاوت کند او را می بخشد.

می پرسد: خوب پس کارهای نیک چه می شود؟

استرالیایی می خندد: خوب خدا هیچوقت عینکش را در خانه جا نمی گذارد.

و به راهش ادامه می دهد...

پائلو کوئلیو